GEZONDHEID-WIJZER

gezondheidsadvies en gezondheidseducatie door Hilde Ryckewaert, Consulent Natuurlijke Gezondheidszorg

Tag: zelfgenezend vermogen stimuleren

Wachten op meer versoepelingen? Of beter op naar een mindshift?!?

by 3 Comments

Hét woord van de dag? Versoepelingen …

Want ja, de terrassen mogen weer open … tot tien uur ‘s avonds én maximum met vier aan een tafeltje en met anderhalve meter tussen de verschillende groepen. En ja, ook de nachtwinkels mogen weer volop alcohol verkopen. En zelfs jongeren van de middelbare school mogen weer voltijds les volgen … als hun school dat toestaat, tenminste.

Want zolang niet iedereen is gevaccineerd …

En zelfs als iedereen zal zijn gevaccineerd, dan nog zal niet zomaar alles weer kunnen. We gaan niet terug naar wat wij allen aanvoelen als ‘normaal’. Want er dreigen nieuwe varianten, telkens en telkens weer. Zo klinkt het op vandaag, als je onze virologen mag geloven.

Vaccinatie toch niet zomaar de oplossing?!?

Van in het begin van de coronacrisis heeft men ons ‘vaccinatie’ als dé oplossing voorgespiegeld. Stilaan echter wordt duidelijk dat de crisis met deze ene mega-vaccinatieronde niet over zal zijn. Het coronavirus muteert vlugger dan vaccinologen kunnen volgen. Een doembeeld duikt op van het telkens opnieuw moeten vaccineren van de hele wereldbevolking, om het half jaar of zelfs om de drie à vier maanden. En dan te zien hoeveel moeite het al kost om iedereen een eerste keer te laten vaccineren.

Dat doet vragen rijzen. Is zo’n algemene vaccinatie, ook van mensen die amper kans lopen om ernstig ziek te worden, dan wel de oplossing? En wat als zelfs met zo’n kort op de bal spelende cyclus van vaccinaties het coronavirus ons toch telkens weer te vlug af is? Zijn we dan gedoemd om voor de rest van onze dagen afstand te blijven bewaren? Behoren mondkapjes van nu af tot onze standaard uitrusting? Mogen knuffels dan nooit meer tussen grootouders en kleinkinderen? En een goeie bekende een hand of een zoen geven, zal ook dat definitief uit onze gewoontes verdwijnen?

Weet je, in zo’n kille en afstandelijke wereld wil ik eigenlijk niet leven. Ook ik, alleenstaande, heb menselijke warmte nodig om gezond te blijven. Ik wil het gezicht van mensen kunnen zien, en ik wil dat zij ook de glimlach op mijn gezicht kunnen zien. Ik wil een hand en een knuffel en een zoen kunnen geven. Ik wil van dichtbij kunnen praten met mensen, zonder bang te moeten zijn dat ik ze ziek zou kunnen maken.

Gek, hé, dat ik nu zo denk. Anderhalf jaar geleden zou je maar wat raar hebben opgekeken als ik je dit had geschreven. Vandaag lijkt het alsof die eens zo vanzelfsprekende gewoontes definitief uit onze omgangsvormen geschrapt moeten worden. Wat overblijft is een kille, donkere manier van samenleven.

Op naar een mindshift, een andere manier van denken …

Mij lijkt er maar één oplossing, maar die vraagt een mindshift. We zullen onze hele manier van denken rondom dat coronavirus moeten ombuigen. Sterker nog, we zullen onze hele manier van denken rondom elke bacterie en elk virus moeten ombuigen. Doen we dat niet, dan zal het hele scenario van de huidige pandemie zich herhalen, telkens en telkens weer.

Een mindshift dus …

Als we nu eens niet meer probeerden om ons van buitenaf af te schermen van alles wat ons zou kunnen belagen. Laat ze maar komen, die bacteriën en die virussen en al die anderen ‘beestjes’ ergens daar buiten. Geen afstand meer, geen mondkapjes en geen voortdurende ontsmetting van de handen. Als ik dat zo zeg, dan lijkt dat ongelooflijk gevaarlijk. Dat kunnen we dus niet zomaar doen. Eerst moeten we …

Ja, wat?!?

Wat zouden we kunnen doen om dit mogelijk te maken? Wel, juist daar zit die andere manier van denken. Als we nu eens alles deden wat we konden om onszelf weerbaarder te maken: gezonde voeding met vele vitamines en mineralen, het eten ook van planten en kruiden met hun vele fytonutriënten, een gezonde dosis zon omwille van de vitamine D (die – zo hebben andere wetenschappers dan virologen ontdekt – de meesten van ons uit het ziekenhuis kan houden), voldoende ontspanning en slaap, reduceren van stress want stress ondermijnt ons immuunsysteem. Dat alles draagt ertoe bij dat we bij besmetting niet of nauwelijks ziek worden.

En het allerbelangrijkste is nog dat we de angst om ziek te worden laten vallen. We moeten weer leren vertrouwen op ons zelfgenezend vermogen. De angst, die nu in onze maatschappij hoogtij viert, haalt onze weerbaarheid onderuit. Ikzelf vertrouw erop dat mijn lichaam wijs genoeg is om mij te geven wat ik nodig heb: pijn als ik te ver gegaan ben, vermoeidheid als slaap mij zou kunnen helen, ziekte als ik weer even op mezelf terug moet plooien. Ik vertrouw er ook op dat mijn lichaam mij weer gezond zal maken als ik luister naar de signalen … én gehoorzaam!


Dit artikel maakt deel uit van GEZONDHEID-WIJZER door Hilde Ryckewaert, Consulent Natuurlijke Gezondheidszorg. Wil jij ook tweewekelijks de GEZONDHEID-WIJZER in je mailbox krijgen, vul dan onderstaand formulier in.

Een nieuwe kijk op … corona

by 1 Comment

Misschien had je het al door, of misschien ook nog niet … maar met deze website én met mijn bezig zijn als gezondheidsbegeleider sta ik voor ‘een nieuwe kijk op gezondheid’. Het spreekt dan ook vanzelf dat een pandemie zoals deze coronacrisis mij een uitdaging biedt. Ik voel me getriggerd om ook ‘anders’ te gaan kijken, ‘nieuw’ te gaan kijken naar deze bijzondere situatie. Kijk je even met mij mee?

Een wake-up-call

Elke ziekte in het leven van een mens is een wake-up-call. Het is alsof het leven zelf je wil zeggen: ‘Hé, word eens wakker, want zoals je nu bezig bent, zo kan het niet verder!’ Misschien werk je te hard of eet je ongezond of kom je te weinig in beweging. Misschien leef je veel te oppervlakkig of naast je schoenen of met je kop in de wolken. Misschien heeft het leven iets met je voor, dat door jouw manier van leven niet tot ontplooiing kan komen.

En dan, ja, dan word je ziek …

Eerst waren er wellicht al wat signalen. Je voelde je niet helemaal gelukkig, misschien zelfs wat depressief. Je had meer en meer moeite om ‘s morgens je bed uit te komen. Je bleef maar bezig, een beetje verveeld en zonder pit, maar je hoopte met al je drukte dat landerige gevoel te kunnen verdrijven. En weet je, voor een tijdje lukte dat misschien zelfs wel … maar als jij niet leerde wat het leven je wilde zeggen … dan komt onvermijdelijk dat negatieve gevoel terug. ‘Wie niet horen wil, moeten voelen’, zeggen ze wel eens. En dus, als je weigert te luisteren naar wat het leven je wil aanreiken, écht te luisteren én daaraan te gehoorzamen, dan word je ziek.

Nee, ziekte is geen straf. Geen ‘Zie je nu wel, nu zit je met de gebakken peren. Nu moet je de gevolgen maar dragen.’ Ziekte is een uitnodiging – de zoveelste wellicht – om stil te vallen en nu eens eindelijk echt te kijken naar wat er gaande is. Geef je aan die oproep gehoor, dan staat je een hernieuwde gezondheid te wachten.

Corona: een wereldwijde wake-up-call

Ziekte is een uitnodiging om stil te vallen, een uitnodiging om te kijken naar wat er gaande is, een uitnodiging tot een andere manier van leven. Is het niet dat wat er nu wereldwijd gaande is?

O, er waren al wel wat signalen vooraf: terrorisme dat hand over hand toeneemt, vluchtelingen die van overal op ons afkomen, welvaartsziekten waar steeds meer mensen onder lijden, de opwarming van de aarde en alle andere milieukwesties, … De wereld staat in brand. Zoals het nu gaat, kan het niet verder.

En wij, we luisteren niet. We gaan maar door … tot corona ons overvalt. Van de ene dag op de andere valt de hele wereld stil. En in die stilte valt te horen welke richting het met de wereld én met ons eigen leven misschien wel uit wil gaan. Luister je even mee?

  • Misschien worden we uitgenodigd om te leven met minder haast en minder rush en minder stress, leven op een ‘Blijf in uw kot’-tempo, als het ware.
  • Of we horen de roep om weer tijd te maken voor onze maaltijden: zelf koken met verse producten, samen tafelen in alle rust, dankbaar zijn omdat we te eten hebben, …
  • Valt het ook jou op dat je weer meer contact maakt met de natuur? Je gaat veel meer wandelen of fietsen. De zon nodigt je uit om meer tijd buiten door te brengen. Je werkt in de tuin en je ziet de natuur weer tot bloei komen. Een rivier, een boom, een vogel, een bloem , een insect, … ze kunnen je opeens weer boeien.
  • Voor mij valt ook te horen dat ik misschien wel met minder toe kan komen dan ik dacht. Ik koop minder, leef wat meer ‘puur’, en dat spaart ook centen uit.
  • …

Een uitnodiging ook om anders met ziekte om te gaan

In deze coronacrisis zien we dat weinig jonge mensen ziek worden, maar dat het vooral ouderen zijn die sneuvelen. Het valt ook op dat chronisch zieke mensen veel gevoeliger zijn aan corona, ernstiger ziek worden en er ook vaker aan sterven. En juist dat vertelt mij dat wij met onze gezondheidszorg op een verkeerd spoor zitten.

  • Door het voortdurend onderdrukken van symptomen – diarree, koorts, een snotneus, hoofdpijn, … alles wordt met een pilletje geblokkeerd – geven wij ons lichaam niet de kans zich zelf tegen ziekte te leren verweren.
  • Met vaccinaties allerhande proberen we zelfs te voorkomen dat we nog ‘gewone’ ziektes krijgen. Ook hier wordt ons lichaam de kans ontnomen om voor zichzelf te leren opkomen. Ons immuunsysteem wordt slapend of sluimerend gehouden, het mag nooit eens op volle kracht aan het werk.
  • In onze gezondheidszorg wordt amper aandacht gegeven aan een gezonde levensstijl. Het immuunsysteem krijgt niet de juiste voeding, de juiste ontspanning, de juiste beweging, de juiste mindset, … om in tijden van nood voor ons in de bres te kunnen springen.
  • Te veel mensen lijken wel gezond, maar zijn dat niet. Ze slikken dagelijks medicijnen, en zijn dus chronisch ziek. Hun zelfgenezend vermogen kan niet optimaal werken, want ze blijven volharden in hun ziekmakende manier van leven én ze slikken vergif daar bovenop. Is het dan te verwonderen dat deze mensen meer vatbaar zijn voor een ziekte als corona?

Voor mij het is het duidelijk. Als onze gezondheidszorg niet een ommezwaai maakt, dan zal corona niet het laatste virus zijn dat ons zo onderuit haalt. En dus blijf ik ijveren voor ‘een nieuwe kijk op gezondheid’!

Dit artikel maakt deel uit van GEZONDHEID-WIJZER door Hilde Ryckewaert, Consulent Natuurlijke Gezondheidszorg. Wil jij ook tweewekelijks de GEZONDHEID-WIJZER in je mailbox krijgen, vul dan onderstaand formulier in. 

Een andere kijk op ziekte

by 1 Comment

Of het nu een verkoudheid is of griep, een depressie of dementie, diabetes of kanker, ziekte mag op onze dagen nauwelijks nog bestaan. Via vaccinatie proberen we ziekte te voorkomen, en als ziekte toch doorbreekt, worden de symptomen ervan zo vlug mogelijk en liefst met grove middelen onderdrukt. Jammer genoeg maakt ons dat als individuele mens steeds zwakker, en als maatschappij steeds zieker. Nu al swingen de ziekteverzekeringskosten de pan uit, en voor we twee generaties verder zijn, wordt de gezondheidszorg die we nu kennen onbetaalbaar. Een andere kijk op ziekte dringt zich als vanzelf op …

Symptomen onderdrukken resulteert niet in gezondheid

Ons hele model van gezondheidzorg is in wezen gebaseerd op het onderdrukken van lastige of pijnlijke symptomen. Ik hoest, dus ik krijg een hoestonderdrukkend middel. Ik heb koorts, dus ik neem een koorstwerend middel. Ik heb last van ontstekingen, waar dan ook in mijn lichaam, en men schrijft me ontstekingsremmers voor. Diabetes, een te hoge bloeddruk of cholesterol, depressie of andere mentaal-emotionele klachten, overal bestaat wel een pilletje, een drankje of een injectie voor.

Heel vaak pakken we hierbij niet de oorzaak van de ziekte aan. We gaan enkel aan de slag met hoe de ziekte zich uit. Ik maak even een vergelijking met een of ander mankement in een auto. Stel dat bij het rijden een waarschuwingslampje gaat branden. Jij gaat naar de garagist … en die knipt enkel het draadje door dat het lampje verbindt met het probleem in de wagen. Geen zinnig mens en al zeker geen garagist gelooft toch dat het probleem hiermee opgelost is?

Met onze gezondheid doen we dat wel, altijd weer opnieuw. We onderdrukken pijn, koorts, ontsteking, diarree, een hoge bloeddruk, cholesterol, suiker in ons bloed, … en we gaan ervan uit dat daarmee het probleem opgelost is. Dat het niet zo is, valt heel eenvoudig te bewijzen. Als we de medicijnen, die we vaak voor de rest van ons leven moeten slikken, achterwege durven laten, komen de klachten terug, vaak nog heviger dan voorheen. Levenslang medicijnen slikken is dus in wezen levenslang ziek zijn.

Het lichaam geneest zichzelf

Als we nu eens anders naar ziekte zouden kijken …

Als we nu eens een symptoom zouden zien als een manier van ons lichaam om ons duidelijk te maken dat we verziekend bezig zijn. Elk symptoom vraagt om verandering. We worden uitgedaagd om anders en dus gezonder te gaan eten, we worden geveld zodat we wel moeten rusten, we worden uitgenodigd om ons de dingen niet al te veel aan trekken, of misschien wijst ziekte ons wel de weg om meer de dingen te gaan doen die echt bij ons passen.

Als we op die manier naar ziekte kijken, is ziekte niet langer een last, maar veeleer een uitnodiging. En van zodra wij op die uitnodiging ingaan, zijn we niet langer ziek, maar ‘in genezing’. Dat is waar op elk niveau van ons bestaan: fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel.

Op fysiek vlak geeft elke ziekte ons immuunsysteem een boost. Telkens wij door bacteriën of virussen belaagd worden, gaat ons lichaam zelf in het verweer. Ons zelfgenezend vermogen draait op volle toeren. En telkens het een overwinning behaalt, worden wij een stukje meer weerbaar.

Ook op emotioneel vlak is dat zo. We groeien veel meer van door ons verdriet heen te gaan en manieren te vinden om ermee om te gaan, dan door negatieve gevoelens te onderdrukken met psychofarmaca. Een huilbui, een goed gesprek, een arm om je heen, helpen je door je verdriet heen, medicatie doet dat niet. Ook andere emoties uiten we beter dan we ze onderdrukken. Enkel onderdrukte emoties kunnen ons ook fysiek ziek maken.

Ziektes zoals stress en burnout zijn vaak een uitnodiging om vastzittende denkpatronen los te wrikken en andere wegen te gaan. Vaak denken wij dat ons huis er piekfijn uit moet zien, dat we altijd lief moeten zijn, dat we alles van onszelf moeten geven in een job die misschien niet echt bij ons past, dat we moeten voldoen aan de eisen van de maatschappij of van de mensen rondom. Ziekte kan deze denkpatronen op z’n kop zetten, en ook dat brengt ons in een gezondheid bevorderende beweging.

En tot slot heeft ziekte ons ook altijd iets te vertellen over hoe wij in het leven staan. Doen we wel de dingen die echt bij ons passen? Houden we wel van onszelf, onvoorwaardelijk? Accepteren we ook van harte wat we ‘onze kleine kantjes’ noemen? Als ziekte ons hier op juistere wegen brengt, spreken we van spirituele groei en van heling.

Dit alles kan echter alleen maar gebeuren als we ziekte niet langer zien als een te onderdrukken last, maar als kans tot genezing, tot groei, tot heling. En dat kunnen we het beste in gang zetten door onszelf niet langer als ‘ziek’ te beschouwen, maar als ‘in genezing zijnde’.

Is er dan geen plaats meer voor klassieke geneeskunde?

Toch wel!

Onze klassieke Westerse geneeskunde mag dan al niet goed zijn in het omgaan met chronische welvaartsziektes, op het vlak van acuut levensreddend optreden is ze beslist de allerbeste. Een paar voorbeelden, en dan begrijp je het direct:

  • Bij een zwaar ongeval laat ik mij het liefst zo vlug en accuraat mogelijk helpen door een Westers medisch team. Het geeft mij de beste kans op overleven, en wellicht ook op een goede revalidatie.
  • Als ik een hartaanval doe, is het geen goed idee om alleen maar mijn zelfgenezend vermogen aan het werk te zetten. Medicatie en misschien zelfs operatie zijn dan acuut nodig. Maar als ik na herstel mijn manier van leven niet aanpas, loop ik over niet al te lange tijd het risico op een nieuw hartinfarct.
  • Wil een arm- of beenbreuk goed genezen, dan moet ze goed gezet worden. Westerse medische apparatuur kunnen daarbij goede hulpmiddelen zijn.
  • In tijden van fel verdriet kan een slaapmiddel tijdelijk op z’n plaats zijn. Het voorkomt dat je overkop gaat aan oververmoeidheid en uitputting. Het is echter geen goed idee het verdriet met psychofarmaca te onderdrukken. Verdriet hoort bij het leven en mag zijn plaats krijgen.

En zo zou ik nog wel een paar voorbeelden kunnen geven. Als algemene regel kan ik stellen dat in acuut ernstige situaties de reguliere geneeskunde met zijn medicijnen en zijn medische apparatuur beslist goed werk levert. Een medicijn zou echter altijd ‘tijdelijk’ moeten zijn, en nooit ‘voor de rest van je leven’. Als dat laatste het geval is, ben je immers alleen maar bezig het waarschuwingslampje uit te schakelen …

 

Dit artikel maakt deel uit van GEZONDHEID-WIJZER door Hilde Ryckewaert, Consulent Natuurlijke Gezondheidszorg. Wil jij ook tweewekelijks de GEZONDHEID-WIJZER in je mailbox krijgen, vul dan onderstaand formulier in. 

%d bloggers liken dit: