Jawel, ik heb corona gehad … en ik heb het overleefd, ik ben niet eens zo heel erg ziek geweest.
Hoe dat zo is gekomen? Wel … , ik werk als opvoedster in een instelling voor mensen met een handicap. Eind oktober bleken in ons huis een aantal mensen besmet met het coronavirus, en dat zowel bij het personeel als bij de bewoners. In allerijl werd een coronacohort opgericht, een compleet afzonderlijke afdeling waar besmette bewoners tijdelijk werden opgevangen. Aan ons, begeleiders van de instelling, werd gevraagd wie het zag zitten om op die afdeling mee in te staan voor de nodige zorg voor onze zieke bewoners. Ik gaf me vrijwillig op om daar aan het werk te gaan.
Evident was het werk er niet. Zeven bewoners kwamen terecht op een veel te kleine plek: één toilet, één badkamer, drie geïmproviseerde slaapkamers en een net voldoende grote kamer als leefruimte. Veiligheidsvoorschriften moesten nageleefd worden. Voor ons, begeleiders, betekende dat ‘werken in aangepaste kledij’: mondmasker, beschermend plastiek schort en dito handschoenen, faceshield. Bij de minste inspanning barste het zweet je uit. Besmette bewoners mochten die afgebakende ruimte niet uit. Een frisse neus konden ze enkel halen door de ramen open te zetten en met het hoofd naar buiten te hangen.
Bij de bewoners heb ik het hele gamma aan coronaklachten meegemaakt. De een werd amper ziek, de ander kreeg koorts en moest het bed houden, nog een ander moest in allerijl naar het ziekhuis worden afgevoerd. En ja, in onze instelling zijn ook mensen gestorven aan het coronavirus. Ikzelf werd, ondanks alle beschermende maatregelen, ook ziek.
Toen werd ook ik ziek
Jawel, ik werd ziek, en dat terwijl ik echt wel wat voorzorgsmaatregelen had genomen. Ik let er immers altijd al op dat ik gezond eet en vooral voldoende groenten en fruit binnenkrijg. Daarbovenop slikte ik al geruime tijd wat voedingssupplementen om mijn immuniteit een boost te geven. Ik had echter wel al wat last van vermoeidheid, en dat verbeterde er natuurlijk niet op in de gegeven omstandigheden: het werk in het coronacohort moest van nul af georganiseerd worden. Voor elk probleem dat opdook moest à la minute een oplossing gevonden worden, en dat op een veilige manier voor alle betrokkenen.
Na een week kregen we onthutsend nieuws. Twee bewoners die van meet af aan in het ziekenhuis waren opgenomen, overleden slechts een paar uur na elkaar. Zelf ben ik er altijd al heel sterk bij betrokken als bewoners overlijden. Ik neem dan zoveel als mogelijk de zorg voor wie achterblijft op mij. Ook nu draaiden mijn gedachten op volle toeren: Hoe kon ik ervoor zorgen dat de medebewoners van de overledenen hun emoties konden ventileren? Hoe kon ik ze helpen van op afstand? Hoe kon ik de familie nabij zijn? Hoe kon ik ervoor zorgen dat we vanuit de instelling een steentje konden bijdragen aan de begrafenis van onze mensen?
Moet ik je nog vertellen dat de adrenaline die week door mijn lijf gierde?
Als het daarbij gebleven was, dan had ik me wellicht nog ‘gezond’ kunnen houden. Maar toen op de laatste dag van die week een derde bewoner overleed – iemand die bij ons in het cohort was geweest en tijdens mijn dienst naar het ziekenhuis was overgebracht – was voor mij de limiet bereikt. Mijn immuniteit haalde het niet meer. Twee dagen later merkte ik bij mezelf de eerste symptomen.
Mijn zelfgenezend vermogen aan het werk
Eerst dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. Ik bleef zelfs nog een paar dagen aan het werk na die eerste symptomen. Mijn lichaam besliste echter anders. De beschermingskledij maakte dat ik nog veel meer transpireerde dan ik in die eerste weken al deed. Ik verloor zoveel vocht dat ik onmogelijk voldoende kon drinken om dat allemaal weer op te halen. Niet alleen mijn longen, maar ook mijn nieren maakten mij duidelijk dat ik nu eerst voor mezelf moest zorgen.
Na contact met mijn huisarts – enkel per mail en telefonisch – en een zoveelste coronatest klonk het verdict: je hebt corona, je moet in quarantaine. Uiteindelijk ben ik twee weken in ziekteverlof geweest, een eerste week met nogal wat griepachtige symptomen, een tweede week omwille van verminderde longcapaciteit en een hardnekkige droge hoest.
Wat mij echter bijzonder trof, was dat ik van mijn huisarts geen enkel medicijn kreeg voorgeschreven. Eventueel, zei ze, kon ik een hoestsiroop nemen, maar dat zou enkel wat verlichting brengen. Hoestsiroop geneest niet, zei ze, het kalmeert alleen de hoestprikkel een beetje. Ik besloot het dan maar zonder te doen.
Ik had corona en ik kreeg niks – niemendal – geen medicijnen. En toch ben ik genezen, op en top, durf ik wel zeggen. Hier was mijn zelfgenezend vermogen aan het werk, helemaal zoals het bedoeld is. Eerst dwong het mij om rust te nemen. Het liet me voelen dat ik op die manier niet verder kon. En het bleef aandringen. Toen een verminderde zuurstoftoevoer mij niet op de knieën kreeg, liet mijn zelfgenezend vermogen toe dat mijn nieren van zich lieten horen.
Vervolgens brak de vermoeidheid helemaal door, en dat in combinatie met spierpijn en een enorme gevoeligheid voor kou. Als ik niet in bed lag, zat ik in de zetel … met een warmwaterkruik en een dekentje. Tot meer was ik niet in staat. Honger had ik ook al niet, en dus hoefde ik niet zoveel moeite te doen om aan eten te geraken. Wat fruit, een kom soep, af en toe een lichte maaltijd volstonden. En ondertussen draaide mijn immuunsysteem op volle toeren om mij weer beter te maken.
Tenslotte, om mij nog een weekje op inactief te houden, kreeg ik last van een vervelende droge hoest. Bij de minste inspanning welde die hoest op van diep uit mijn longen. Het was alsof mijn zelfgenezend vermogen me ervoor wilde behoeden om al te vlug weer aan de slag te gaan. Ik mocht al wel weer een beetje actiever worden, maar ik moest toch echt niet denken dat ik alweer ‘de oude’ was.
Of ik me laat vaccineren?
En dan stelt zich nu natuurlijk de vraag die velen zich stellen: Laat ik me vaccineren tegen corona, of doe ik dat niet? Ik had mezelf voordat ik corona kreeg al voorgenomen om me niet zomaar te laten vaccineren. Ik zou me minstens heel goed informeren, en niet alleen maar afgaan op die ene klank die we voortdurend horen in de media. Dat ik zelf corona kreeg, heeft daar niet echt verandering in gebracht.
Een van de argumenten die vaak op tafel komen, is dat wij ons allen moeten laten vaccineren om de zwakkeren onder ons te beschermen. Dat is voor mij echter een vals argument, omdat er een fout in de redenering zit. Men heeft de lockdown en de mondmaskers en de anderhalve meter afstand gemotiveerd met de volgende redenering: je kunt besmet raken met het coronavirus en zelf niet ziek worden, maar toch anderen besmetten. Wel, als je gevaccineerd bent, wil dat niet zeggen dat je niet meer besmet kan worden. Je kunt wel besmet raken, maar je zult er – als het vaccin goed werkt – niet ziek van worden. Wie wel besmet raakt, maar niet ziek wordt, kan echter wel nog steeds anderen besmetten. Daar verandert het vaccin niks aan. Wil je dus zelf niet ziek worden, laat je dan vaccineren, maar verwacht niet van anderen dat zij zich vaccineren opdat jij niet ziek wordt.
Er wordt ook wel eens gesproken van de groepsimmuniteit, en dat die er pas komt als voldoende mensen zich laten vaccineren. Ergens klinkt dan mee dat besmetting door corona en ziek worden door corona hierin niet meetellen. Dat lijkt mij echter heel erg onwaarschijnlijk. Als ziek zijn je geen immuniteit geeft, hoe kan het vaccin dat dan wel doen? Beide zijn immers gebaseerd op het principe dat contact met het virus je eigen immuunsysteem triggert om antistoffen aan te maken. Als ziek zijn dat niet doet, dan zal het vaccin ook niet werken, zo lijkt mij.
Ik heb mijn zelfgenezend vermogen aan het werk gezien, en ik heb ervaren dat mijn lichaam het virus kan overwinnen. Ik heb er ook het volste vertrouwen in dat mijn immuunsysteem dat niet zal vergeten. Als ik over een tijdje opnieuw in contact kom met het coronavirus, dan is mijn lichaam daarop voorbereid. En dus zie ik op dit moment geen enkele reden om me te laten vaccineren. Ik kies ervoor om mijn lichaam – mijn immuunsysteem, mijn zelfgenezend vermogen – de kans te geven zichzelf te verdedigen. Ik wil het daarbij blijven ondersteunen met gezonde voeding, met voldoende rust en ontspanning, met sport en beweging, het liefst in de buitenlucht, …
Wat jij moet doen? Dat kan ik in jouw plaats niet beslissen. Voor wie meer genuanceerd wil lezen over het coronavirus raad ik het laatste tijdschrift van PlaceboNocebo aan. Voor wie informatie wil over de eventuele schade die het vaccin kan veroorzaken, raad ik het e-zine PreventieVaccinatieschade aan. En mocht je hierover verder met mij willen communiceren, dan mag je gerust contact opnemen: hilde@gezondheid-wijzer.com.
Dit artikel maakt deel uit van GEZONDHEID-WIJZER door Hilde Ryckewaert, Consulent Natuurlijke Gezondheidszorg. Wil jij ook tweewekelijks de GEZONDHEID-WIJZER in je mailbox krijgen, vul dan onderstaand formulier in.
