Twee jaar lang teisterde een pandemie onze wereld. En net is die zo’n beetje achter de rug, of Russisch president Poetin valt Oekraïne binnen. Tussen dat alles door dreigt een wereldwijde klimaatcrisis. Het lijkt alsof een Apocalyps over ons wordt uitgestort. De wereld staat in brand …
En ik, vanuit mijn GEZONDHEID-WIJZER praktijk, ik schrijf over gezondheid. Ja, ook nu gaat het voor mij over gezondheid, in de meest brede zin van dat woord. Als ik vanuit de natuurlijke gezondheidszorg naar de huidige tijden kijk, dan dringen twee vragen zich aan mij op. In deze blog probeer ik een eerste antwoord op deze vragen te formuleren. En ik besef dat daarmee het laatste woord hierover nog lang niet geklonken heeft.
Hoe lang kunnen wij dit nog dragen?
Een eerste vraag die spontaan bij mij naar boven komt is deze: Hoe lang kunnen wij dit alles nog dragen? We hebben twee moeilijke jaren achter de rug, met heel wat beperkingen. Zoveel dingen mochten niet of konden niet, en ondertussen zijn we zowat het echte contact met elkaar verleerd. Gedurende de hele pandemie is amper een woord gesproken over het bevorderen van onze gezondheid. Er werd vooral een sfeer van angst gecreëerd, die nog lang slachtoffers zal vragen.
En amper gaat de pandemie wat liggen, of er breekt oorlog uit in onze achtertuin. Want, geeft toe, Oekraïne ligt helemaal niet zover van ons vandaan. Als Poetin een nieuwe Hitler blijkt te worden, die de hele wereld wil veroveren, dan zouden ook wij wel eens tot zijn slachtoffers kunnen behoren. Nu hebben we vluchtelingen over de vloer, straks misschien wel soldaten. Gevolg van deze hele crisis is dat ons leven duurder wordt. Van brandstoffen tot brood, en in de verdere omwenteling wellicht nog vele dingen meer, we zullen het voelen in onze portemonnee.
Op de achtergrond van dit alles dreigt een klimaatcatastrofe. Het is vijf voor twaalf, als we nu niet anders gaan leven, brengen we onze moeder aarde definitief schade toe. En dus moeten wij op korte tijd ook echt in actie schieten om onze eigen leefwereld leefbaar te houden. Ook dat zal veel van ons vragen. We zullen aan luxe en comfort moeten inboeten, er is geen andere weg.
En dan wordt de vraag natuurlijk levensgroot. Kunnen wij dit alles wel dragen? Gaan we niet ten onder aan angst, aan moedeloosheid, aan ‘het allemaal niet meer zien zitten’? Waar vinden wij de kracht, de vitaliteit, om die ommekeer die van ons gevraagd wordt, ook echt te maken? Want vergis je niet, we hebben moeilijke jaren voor de boeg. We weten niet wat er nog allemaal op ons afkomt, al hebben we wel een vermoeden …
Waar hebben we dat aan verdiend?
Een tweede vraag laat niet lang op zich wachten: Waar hebben wij dit in Godsnaam aan verdiend? O, er zijn natuurlijk wellicht heel wat mensen die wat nu gebeurt alleen maar zien als ‘iets dat ons overkomt’, iets waar wij toch niet verantwoordelijk voor zijn. Ikzelf zie het toch een beetje anders, ik zie een rode draad doorheen dit alles, een draad die verweven zit in het verhaal rondom gezondheid, waar ik al langere tijd van probeer te vertellen.
Die rode draad zit voor mij in het feit dat wij boven onze stand leven. Onze economische en ecologische voetafdruk is te groot. We leven te luxueus: we eten te veel, onze huizen zijn te warm, we consumeren ons te pletter … en dat maakt ons ziek en zwak. Zonder het comfort dat we gewoon zijn, lijken we niet te kunnen overleven. Onze overdreven welvaart maakte ons de laatste jaren alleen maar zieker. We noemen onze ziektes tegenwoordig zelf ‘welvaartsziektes’.
Wij, Westerse mensen, leven zodanig boven onze stand, dat moeder aarde ons binnenkort niet langer kan dragen. We putten alle natuurlijke rijkdommen uit, en in plaats daarvan maken we van onze leefbare wereld een stort. Het is nog maar de vraag of de aarde ons over tien of twintig of vijftig nog in leven zal kunnen houden. Ik ben ervan overtuigd dat de aarde zichzelf wel zal herstellen, alleen weet ik niet of wij er dan nog bij zullen zijn. Wij hebben de aarde nodig, zij kan echter wel zonder ons.
Wat die oorlog tussen Rusland en Oekraïne hier dan mee te maken heeft, vraag jij je af? Wel, ik denk dat wij met onze manier van leven wel eens meer mensen de ogen uitsteken. Zal die Poetin in Rusland maar zien hoe het er in Europa en Amerika aan toegaat. Je zou voor minder grote veroveringsdromen gaan koesteren.
Of er dan nog een uitweg is?
Ik hoop het …
Ik hoop op mensen die weer naar hun ware aard gaan leven: in alle eenvoud, zorg dragend voor moeder aarde, omziend naar minder fortuinlijke medemensen. Ik hoop op systemen die een toekomst in zich dragen: natuurlijke gezondheidszorg, ecologische land- en tuinbouw, economie op mensenmaat, onderwijs dat weer het wonder wijst, contacten van mens tot mens. En ja, ik geloof dat het kan, als we maar met velen allerlei stapjes zetten in de goeie richting.
Daar hoop ik op, daar droom ik van. Mag ik hopen dat velen leven van datzelfde visioen?
Dit artikel maakt deel uit van GEZONDHEID-WIJZER door Hilde Ryckewaert, Consulent Natuurlijke Gezondheidszorg. Wil jij ook tweewekelijks de GEZONDHEID-WIJZER in je mailbox krijgen, vul dan onderstaand formulier in.